Przepukliny okołostomijne powstają wokół wyłonionych pętli jelitowych bądź ujścia moczu po operacji raka pęcherza moczowego. Niekiedy towarzyszą im dodatkowe przepukliny pooperacyjne w bliznach po zabiegu operacyjnym. 

Każda wytworzona stomia jest nienaturalnym otworem w przedniej ścianie brzucha. Jako taki (otwór) z czasem ulegnie rozciągnięciu, co doprowadzi do powstania przepukliny. Obecnie wiemy, że każda stała (zakładana do końca życia) stomia powinna być profilaktycznie zabezpieczona implantem, jest to jednak wiedza nowa. Postęp medycyny i jakość opieki medycznej prowadzą do tego, że chorzy po zabiegach onkologicznych ze stomią żyją coraz dłużej, mają więc czas na rozwinięcie objawów przepukliny w tym miejscu. Dlatego narasta ilość wykonywanych z powodu przepuklin okołostomijnych zabiegów operacyjnych.

Zabiegi te są podobnie skomplikowane jak zabiegi naprawcze przepuklin brzusznych (proszę spojrzeć na zakładkę przepukliny brzuszne) ale zabieg zawiera też dodatkowo plastykę stomii dla zabezpieczenia jej funkcji i kształtu.

Przepukliny okołostomijne znacznie upośledzają komfort życia chorego. Do głównych dolegliwości należą zaburzenia przechodzenia treści pokarmowej przez jelita (niedrożności). Dochodzi wówczas do wzdęć brzucha, napadowego bólu, nudności  i wymiotów. Krańcowo - jelita wewnątrz worka przepuklinowego mogą ulec skręceniu, co doprowadzi do ich martwicy i zapalenia otrzewnej. W tych przypadkach niezbędna dla ratowania życia jest interwencja w trybie pilnym (natychmiastowym), jednak rokowanie w tych przypadkach jest znacznie gorsze niż przy operacjach planowych. 

Wzrastająca przepuklina zmieniając kształt brzucha powoduje również kłopoty w pielęgnacji stomii, worki stomijne nie przylegają do skóry i mają tendencję do odklejania w czasie aktywności fizycznej. Naprawa takiej przepukliny podnosi więc znacznie komfort obsługi stomii i pewność chorego co do skuteczności funkcjonowania worka w codziennym życiu. 

Europejskie Towarzystwo Przepuklinowe podzieliło przepukliny okołostomijne na 4 kategorie. W niektórych z nich możliwe jest zastosowanie technik laparoskopowych, lub hybrydowych. Dostępy te nie są jednak wymienne z operacjami otwartymi. Decyzję o wyborze metody podejmuje się zawsze w oparciu o stan ogólny i morfologię defektu. Jest to proces bardzo zindywidualizowany i zależny od wielu czynników.