Przepukliny pachwinowe to choroba będąca powodem zabiegów naprawczych u ponad 20% mężczyzn i ponad 5% kobiet w populacji. Uwarunkowana jest przekazywanym genetycznie wariantem budowy tkanki łącznej. Tak więc przepukliny pachwinowe nie są wynikiem ciężkiej pracy, uprawiania sportu, wysiłku, lecz następstwem budowy tkanki zakodowanej w naszych genach.

Przepukliny pachwinowe jako defekt mechaniczny ściany brzucha nie mogą być leczone farmakologicznie i wymagają zabiegu operacyjnego. Zabieg ten w większości nie jest zabiegiem pilnym, jednak im dłużej chory zwleka z jego wykonaniem, tym przepuklina powiększa się, a zabieg staje się bardziej złożony tak jak wydłuża się okres rehabilitacji pooperacyjnej.

Od końca XX-go wieku przepukliny operuje się z użyciem implantów (siatek przepuklinowych). W ostatnich latach jako złoty standard uważa się stosowanie metod laparoskopowych, które zastępują klasyczną metodę Lichtensteina. Pozwala to na zmniejszenie dolegliwości bólowych w okresie pooperacyjnym, a także odsetka chorych cierpiących na przewlekłe dolegliwości bólowe (w okresie ponad 3 miesiące po zabiegu). Zabiegi laparoskopowe wykonuje się w znieczuleniu ogólnym, z dostępu poprzez jamę brzuszną, a implant układa się w przestrzeni przedotrzewnowej, czyli za mięśniami przedniej ściany brzucha. Pozwala to na swobodne ułożenie implantu bez mocowania i ustabilizowanie go w miejscu operowanym przez ciśnienie brzuszne, czyli naturalne działanie organizmu pacjenta.

Nie wszyscy chorzy jednak mogą być operowani laparoskopowo. Z uwagi na zabiegi wykonane uprzednio u chorego (np. zabiegi nowotworów miednicy lub prostaty) dostęp operacyjny może być utrudniony przez zrosty, co zwiększa ryzyko uszkodzenia ważnych struktur anatomicznych (tętnice, pęcherz moczowy) – w takich przypadkach rekomendujemy klasyczną metodę Lichtensteina. Również stan zdrowia chorego może być przeciwwskazaniem do znieczulenia ogólnego (tzw. narkozy). Chorzy z poważnymi chorobami serca lub płuc nie odniosą korzyści z zabiegu laparoskopowego, a samo znieczulenie może być tu przyczyną groźnych powikłań, dlatego operacja otwarta jest w tych przypadkach dużo bezpieczniejsza.

Okres powrotu do aktywności fizycznej w zabiegach laparoskopowych jest krótszy i wynosi ok. 2 tygodni. Dla zabiegów otwartych sięga 3-5 tygodni, nie jest więc bardzo obciążający. Po tym czasie nie ma przeciwwskazań do uprawiania sportu i pracy fizycznej. 

Istotnym dla przebiegu pooperacyjnego jest rodzaj implantu. Siatki produkowane są przez wiele firm medycznych, jednak tylko kilka z nich dokładnie opisuje ich parametry i prowadzi badania nad ich zachowaniem w organizmie człowieka. Dlatego warto zapytać lekarza jakiego materiału używa do operacji, implant pozostaje w ciele chorego do końca życia. W szpitalu Swissmed używamy jedynie implantów wiodących firm takich jak: Bard-BD; Medtronic-Covidien, Aesculap, TZMO i Meril. Produkty te posiadają literaturę naukową, a korporacje ujawniają ich parametry i sposób wytwarzania, współpracują z towarzystwami naukowymi nad wymianą informacji.